میناکاری هنری است که با استفاده از آن می توان بر روی اشیای مختلف از جنس مس ، طلا ، نقره ، برنج ، برنز و …طرح های زیبا ایجاد کرد.

البته میناکاری بیشتر روی ظروف مسی انجام می شود.چون مس فلزی انعطاف پذیر ، محکم و چکش خوار است و قابلیت جذب لعاب آن بیش تر از دیگر فلزات می باشد.

برای میناکاری از رنگ های مختلف مانند قرمز ، سبز و رنگ های آبی استفاده می شود ، اما اصلی ترین رنگ مورد استفاده برای زمینه زیر نقوش آبی فیروزه ای است.

سابقه هنر میناکاری به 5000 سال قبل باز می گردد. طبق تحقیقات انجام شده و آثار بجا مانده متوجه می شویم که سابقه‌ی هنر میناکاری در ایران به زمان اشکانیان و ساسانیان باز می گردد و این هنر در دوره سلجوقیان رونق خاصی یافته است.

وجود ظروف میناکاری شده مانند قلیان میناکاری شده ، آفتابه ، گلاب پاش میناکاری شده و … در دوران قاجار,نشان می دهد که در دوره قاجار نیز از این هنر استفاده می شده است.

برای میناکاری ابتدا باید ظرف مسی مورد نظر, توسط مس گر آماده شود.

بعد از آن ظرف مورد نظر توسط استاد میناکار لعاب سفید رنگ داده می شود و پس از هر بار لعاب ، ظرف در کوره قرار می گیرد تا رنگ لعابش ثابت شود.

سپس استاد میناکار با استفاده از رنگ های مختلف ، نقوش مختلف و زیبا را روی ظرف ایجاد می کند.نقش هایی که روی فلز ایجاد می شود ، به سلیقه و هنر استاد میناکار بستگی دارد.

در پایان هم ظرف نقاشی شده به کوره می رود تا رنگش ثابت شود.لازم به ذکر است که در این مرحله شی حدود 400 تا 500 درجه سانتی گراد حرارت می بیند.

برای میناکاری از ابزار آلات مختلفی استفاده می شود که از مهمترین آنها می توان به متر ، چکش از جنس چوب ، قلم مو ، سوهان ، پاشنه گرد ، انبردست کوچک اشاره نمود.

روش های تشخیص ظروف مینا کاری اصل

     – توجه کردن به مهر و نشان هنرمند

      – داشتن سطح صاف و یکدست

       -مناسب بودن وزن مواد اولیه با ظروف مینا

       معمولا محصولی که نامرغوب باشد وزن سنگین‌تری دارد.

      – داشتن لبه‌های سالم و لعاب بدون رنگ پریدگی

      – یکدست بودن غلظت لعاب

      -دارا بودن شفافیت و براقیت یکدست محصول

       -مقاومت در مقابل اشیاء تیز

       -مقاومت در مقابل شرایط آب‌ و هوایی

       -داشتن طرح‌های اصیل در ظروف