دروازه قرآن,به دستور عضدالدوله دیلمی مشهورترین امیر سلسله آل بویه,در ورودی شمال شهر شیراز ساخته شد.

در بالای دروازه دو نسخه قرآن دست‌نویس به خط ثلث عالی منسوب به ابراهیم سلطان فرزند شاهرخ تیموری قرار داشت. این قرآن‌ها ظاهرا کتاب‌هایی بزرگ و سنگین بوده‌اند و به همین دلیل در گفتگوی مردم به نام هفده من مشهور شده‌اند. در سال 1316 دو قرآن خطی موجود,به موزه‌ پارس انتقال یافتند که همچنان در این موزه نگهداری می‌شوند.

بنای قدیمی دروازه قرآن تا سال 1315 پابرجا بود. در آن سال، به‌ منظور توسعه‌ راه، به دستور بلدیه ‌(شهرداری) شیراز، دروازه‌ قدیمی را به دشواری با دینامت ویران کردند. بعدها به‌علت نبود دروازه و نگرانی مردم شیراز از این موضوع، در سال 1327,دروازه‌ کنونی به کوشش یکی از بازرگانان شیراز به نام حاج حسین ایگار، معروف به اعتماد‌التجار کمی پایین‌تر از دروازه‌ پیشین ساخته شد.

 با قرارگیری در ابتدای جاده شیراز اصفهان، تنگ الله اکبر رشته کوه‌های شمالی شیراز را که الله اکبر و صبوی نام دارند، از هم جدا می‌کند.

به دلیل اینکه در گذشته تنگ الله اکبر,تنها راه ورودی به شهر شیراز بوده,دروازه قرآن را بر روی مسیر آن ساختند تا مسافرینی که به سمت شهرهای شمالی می‌روند از زیر قرآن رد شوند.

کمال‌الدین ابوالعطا معروف به خواجوی کرمانی,در سال 689 هجری قمری، در استان کرمان به دنیا آمد. او از شاعران دوران مغول بود و در سال 752 هجری قمری در شهر شیراز از دنیا رفت.

مقبره‌ خواجوی کرمانی, در سال 1315 هجری قمری، توسط اداره فرهنگ استان فارس, رو‌به‌روی دروازه‌ی قرآن بنا شد.

چشمه‌ رکن آباد از نزدیک آرامگاه خواجو عبور می‌کند.

آرامگاه خواجوی کرمانی به شماره ملی 916، در فهرست آثار ملی ایران ثبت شده است.

شیراز، ورودی شیراز از سمت مرودشت